Best Society
Philip Larkin
When I was a child, I thought,
Casually, that solitude
Never needed to be sought.
Something everybody had,
Like nakedness, it lay at hand,
Not specially right or specially wrong,
A plentiful and obvious thing
Not at all hard to understand.
Then, after twenty, it became
At once more difficult to get
And more desired - though all the same
More undesirable; for what
You are alone has, to achieve
The rank of fact, to be expressed
In terms of others, or it's just
A compensating make-believe.
Much better stay in company!
To love you must have someone else,
Giving requires a legatee,
Good neighbours need whole parishfuls
Of folk to do it on - in short,
Our virtues are all social; if,
Deprived of solitude, you chafe,
It's clear you're not the virtuous sort.
Viciously, then, I lock my door.
The gas-fire breathes. The wind outside
Ushers in evening rain. Once more
Uncontradicting solitude
Supports me on its giant palm;
And like a sea-anemone
Or simple snail, there cautiously
Unfolds, emerges, what I am.
donderdag 11 oktober 2007
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Title – Met de titel Best society wil de dichter laten zien wat de best mogelijke maatschappij is. Omdat hij niet gelukkig was alleen te zijn wil hij laten zien dat je jezelf niet moet opsluiten en altijd iemand hebben om van te kunnen houden. Ook is het niet goed om altijd bij iemand anders te zijn; men wil dan een tijdje alleen zijn. Het beste is om van iemand te houden, maar ook alleen kunt zijn. Dit is de Best society
Plot – Toen de dichter klein was dacht hij dat men altijd allen kon zijn wanneer die dat wilden, maar in de twintiger jaren werd het voor hem lastig om een moment voor zichzelf te hebben. Omdat hij altijd bij iemand samen is, sluit hij zichzelf op om weer even zichzelf te worden
Character – De dichter is het enigste personage in dit verhaal. Hij vroeger dacht hij dat hij altijd alleen kon zijn wanneer hij wilde, maar naarmate hij ouder werd, kon hij minder alleen zijn. Dit vindt hij niet leuk waardoor hij zichzelf opsluit om wat tijd voor zichzelf te hebben
Point of view – Je ziet alles door de ogen van de verteller, de ikpersoon.
Style – Het gedicht is in moeilijk woorden geschreven, maar het gedicht is vooral lastig omdat je hierdoor de beeldspraak niet goed kan vinden. Het rijmschema is lastig maar blijft het hele gedicht lang dezelfde vorm aan.
Theme – Het gedicht gaat erover dat de mensen in de maatschappij elkaar moeten helpen en zorgen dat niemand alleen is en zich eenzaam voelt. Maar daar tegenover staat dat mensen elkaar wel de rust en de tijd om even alleen te zijn moeten gunnen.
Setting – De ruimte waar het gedicht zich afspeelt is niet duidelijk af te leiden uit het gedicht. In de laatste strofe heeft de dichter het over de wind van buiten, hieruit kun je afleiden dat hij ergens binnen zit.
Een reactie posten